Recensies

Acmala
'Ik vind het boek erg goed geschreven, de gevechten zijn echt spannend en de personages interessant. Het is duidelijk dat Johan Klein Haneveld geïnteresseerd is in biologie en dat hij regelmatig te vinden is in dierentuinen want de omschrijving van de bijzondere flora en fauna is echt heel erg goed gedaan!'
Lezersrecensie op Hebban.

'Een ding is zeker. Johan Klein Haneveld heeft lol gehad toen hij Acmala schreef. De novelle is misschien maar 90 pagina’s, maar het enthousiasme spat van de pagina’s. In deze steampunk meats traditional fantasy reizen de hoofdpersonen op een lopend schip door een reuzenwoud, beweegt zich een koperen man gevuld met witte muizen, ontmoeten we reuzenmotten en vleesetende bomen en zijn er mensen die enkel kunnen lachen door middel van een mechaniek. En dat is, simpelweg, leuk.' 
De officiële recensie op Hebban.
 
Het teken in de lucht
'Op overtuigende wijze heeft de auteur een geloofwaardige wereld gecreëerd, waarbij je geen seconde twijfelt over de authenticiteit ... Elk karakter heeft zijn of haar eigen geschiedenis die per verhaal op hoogstaand niveau zijn uitgewerkt tot een afzonderlijk verhaal maar met een gemeenschappelijke deler ...  De verhalen in Het teken in de lucht zijn meeslepend, vermakelijk en doen verlangen naar meer.'
Recensie op Thrillers and more.

'Johan Klein Haneveld houdt het geweldloos en vooral klein. Zijn verhalen draaien veelal om eenlingen met een droom, een bijzonder talent of een passie ... De negen verhalen vormen echt een geheel: sommige figuren keren terug en er wordt verwezen naar gebeurtenissen uit andere verhalen. Klein Haneveld heeft grote voetstappen te vullen (denk aan bijvoorbeeld Frank Herberts Duin-serie of De Foundation-boeken van Isaac Asimov) en hij doet dit met verve ...  Uiteindelijk draait het niet zozeer om de personages, het is het gecreëerde universum dat alle aandacht naar zich toe trekt. En in dat opzicht weet Johan Klein Haneveld volledig te overtuigen.
Wat verder opvalt is de soepele manier waarop Klein Haneveld technische SF-termen gebruikt, zonder dat dat gekunsteld of geforceerd overkomt. Wie denkt dat er in het Nederlands geen goede sciencefiction geschreven kan worden, krijgt om zijn of haar oren met deze bundel.'
Recensie op Vreemde werelden

De meeste verhalen bevatten een dosis technische taal. Dat hoort zo bij sciencefiction. Maar de nadruk ligt toch voornamelijk op de persoonlijke ervaringen van de personages. Zolang de mens bestaat, zal hij dromen hebben, en dat komt in verschillende verhalen tot uiting. De drang om wensen te vervullen of vooruit te komen in het leven, is sterk aanwezig. De angst om af te gaan, of gevoelens van onmacht en eenzaamheid zijn eveneens thema’s die Klein Haneveld meermaals in deze verhalen verwerkt. Hij beschrijft kleinmenselijke emoties binnen een immens en steeds uitdijend universum.
Alle verhalen zijn zonder uitzondering van een hoog niveau, zowel inhoudelijk als qua taalgebruik, en geen twee verhalen lijken op elkaar. De technologie die onvermijdelijk bij sciencefiction hoort, bevat originele elementen, wat niet altijd vanzelfsprekend is in een tijd waarin alles al eens gezegd en geschreven lijkt. Sommige personages zijn ondanks het beperkt aantal woorden toch al bijzonder sterk uitgewerkt. Klein Haneveld had het idee voor deze bundel al heel lang in zijn hoofd zitten en dat merk je. Dit is een gerijpte bundel en dat komt de kwaliteit ten goede. Een aanrader voor de fans van korte sciencefictionverhalen.
Citaten uit de Hebbanrecensie van Marvin O.

De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon
Dit tweede deel uit het tweeluik van de krakenvorst is een mooie afsluiter van een goed avontuurlijk verhaal. Een Nederlandse fantasy die je op het puntje van je stoel laat zitten. Het boek begint met een korte samenvatting van wat er in het eerste deel is gebeurd en pakt hier gelijk de draad weer op. Het boek pakt de drie lijnen van personages weer op, en maakt ze af. Frelik, Alecia en Tarid zijn de drie personages waar het allemaal om draait. Zij gaan het gevecht aan met de Krakenvorst en proberen Miran te bevrijden. 
Er zitten in de serie veel verschillende karakters, waarvan sommige pas echt goed tot hun recht komen in het tweede deel. Zij maken echt een ontwikkeling door en dat maakt het lezen van dit boek erg prettig. Je hebt haast niet door dat je aan het lezen bent, het is alsof je er echt bent. Jij bent in gevaar, jij maakt het avontuur mee. Het is lekker vlotjes geschreven en het leest ook lekker vlotjes. Je hebt het in een mum van tijd uit. 
Helaas, en daarom het lage cijfer, zit er weinig verrassing in, geen echt plottwist waar ik door van mijn sokken ben geblazen. En dit is zeker wel een boek/serie waar dit mogelijk zou zijn. Het verhaal is namelijk wel super goed geschreven en heeft de karakters en de spanning ervoor.
De kaft staat zo mooi in de kast en lijkt heel erg op het eerste deel maar dan net iets lichter. De serie zal zeker geen ereplekje krijgen in de boekenkast, maar gaat zeker niet weg. Ik raad hem aan aan fantasy lezers die een boek zoeken van een Nederlandse schrijver die je zomaar eens in de supermarkt tegen kunt komen. Ook young adult lezers zouden het boek zomaar eens kunnen oppakken!
(Gabriella Kolijn, in SF Terra, nummer 261, mei 2018)

Het tempo in dit boek ligt veel hoger dan in het eerste deel. Er is nog steeds ruimte voor details, maar de hoofdpersonen moeten nu ook enorme gevaren het hoofd bieden en worden min of meer gedwongen zich te ontwikkelen. Ze moeten ook allemaal keuzes maken.
De les die Frelik leert over keuzes vond ik zeer interessant. Ik was het niet honderd procent met zijn conclusie eens (hij vergeet volgens mij interactie tussen mensen die ook keuzes beinvloedt), maar ik vind het een origineel gezichtspunt dat hij heeft. Hoewel hij zich niet in het hart van de actie bevindt, speelt hij wel een belangrijke rol. Ik vond hem dit keer het mooiste karakter.
Aan het eind van het vorige boek bevonden de hoofdpersonages zich al in een behoorlijk penibele situatie, maar dat bleek nog maar het begin te zijn. De schrijver maakt het zijn karakters zo moeilijk dat ik even twijfelde of dat nog wel goed zou komen. Het einde is dan ook bijna onmogelijk, maar dat heeft ook weer een functie in het verhaal. Dat het schijnbaar onmogelijke toch mogelijk is heeft een reden in dit boek.
Ik vond het eerste deel fijn lezen, maar dit tweede deel vond ik nog iets beter. De hevige actie maakte het voor mij bijzonder spannend en tegelijkertijd dwingt de actie de personages tot keuzes die hen als karakter laten groeien. Een heerlijk slot van het tweeluik.

Recensie van Bianca Brummelmans, lees op Drukinkt.nl.

Zojuist heb ik deel 2 uit het fantasy tweeluik 'De Krakenvorst' uitgelezen: 'Kartaalmon'. Eerder plaatste ik al een recensie over het eerste deel, 'Keruga'. Was ik al enthousiast over het eerste boek, ik ben dat nog meer over het tweede. Waar deel 1 vooral de onmisbare inleiding is, waarin je de hoofdrolspelers leert kennen, krijgt het verhaal in dit vervolg pas echt vaart. Vanaf de eerste blad...zijden werd ik meegenomen en ik kon het boek maar moeilijk wegleggen. Het is echt knap wat Johan Klein Haneveld, schrijver heeft gedaan: naast het bedenken van een fictieve wereld met verschillende rassen, laat hij verschillende verhaallijnen parallel aan elkaar lopen en samenkomen en stuwt hij het verhaal naar een geweldig spannende finale. De veldslag die daar plaats vindt is heel beeldend beschreven en ik kan alleen maar hopen dat ene Peter Jackson dit ooit onder ogen komt. Wat het verhaal echter nog fascinerender maakt, is de diepere laag van de karakterontwikkelingen van de drie hoofdrolspelers Tarid, Alecia en Frelik. Alle drie zijn zij op een eigen missie, alle drie maken goede en foute keuzes en alle drie worden ze volwassen. ***vanaf hier: spoileralert!*** Frelik, een jongen die gebukt gaat onder schuld- en slachtoffergevoelens, roept daarbij herinneringen op aan Frodo, de onwaarschijnlijke antiheld uit 'The Lord of the Rings'. De rusteloze Tarid vindt zijn bestemming / roeping, maar pas nadat hij die opgeeft en tot meer zelfinzicht is gekomen. En de rebelse Alecia worstelt met haar religie en wat daarvan geworden is, maar komt daar toch niet helemaal los van. Omdat ik de persoonlijke queeste van Johan een klein beetje ken, via zijn blog en door gesprekken, herken ik hier (en op andere plekken) raakvlakken met zijn eigen verhaal. Dat maakt het des te boeiender. Maar ook al zou dat niet het geval zijn, ik denk dat iedere lezer wel zaken herkent uit zijn/haar eigen leven. Ik in ieder geval wel. Al met al beveel ik deze miniserie van harte aan en hoop ik dat Johan, naast zijn grote liefde science fiction, ook doorgaat met het schrijven van fantasy!
Daniel de Wolf.


In dit deel hebben de personages meer eigen stemmen en zo hun eigen kijk op de zaken. Zo speelt racisme een rol in dit verhaal, en als het over godsdienst gaat hebben de personages verfrissend diverse stemmen. Aangezien dit in Nederlandse fantasy redelijk zeldzaam is, was ik daar best opgetogen over.
...
Naar het einde toe krijgt het boek steeds meer vaart en zo'n beetje de laatste 150 pagina's is Klein Haneveld goed op stoom. Tegen die tijd spat het verhaal dan ook van de bladzijden. Ok, dat enkele plotlijntjes wel erg voorspelbaar blijken of clichematig worden afgesloten, en dat sommige personages wel erg makkelijk overstag gaan op sleutelmomenten in het verhaal, mag de pret niet drukken: spannend is het wel!
Vaardig geschreven fantasy die ik met veel plezier gelezen heb, maar die hier en daar toch nog wat scherpte mist. Daarom net geen 4 sterren – ik ga er zuinig mee zijn dit jaar! Intussen kijk ik alweer uit naar de volgende roman van deze auteur die behoorlijk lijkt te groeien.
Lees de volledige recensie van Adinda Volkers op Hebban!

Kartaalmon sluit bijna naadloos aan op het eerste deel. Net als Keruga kenmerkt Kartaalmon zich door een vlotte schrijfstijl. Johan Klein Haneveld schrijft verhalend en wel zodanig, dat je het idee hebt dat je zelf met Frelik naast je op pad bent. Soms voel je de spanning zelfs op je afkomen. 
Overigens merk je dat de boeken meegroeien met Klein Haneveld. Of was het nou andersom? Nieuwe inzichten, meer details en een gedegen uitwerking van plaats en personage, zorgen ervoor dat je van begin tot eind geboeid bent. Dat merk je trouwens ook aan het 'technische' werk. Was het vorige deel grammaticaal voor verbetering vatbaar, zie je dat dit in Kartaalmon redelijk wordt goedgemaakt. 
De Krakenvorst, boek 2: Kartaalmon is absoluut geschikt voor een heerlijk avondje leesplezier. Kop chocolademelk erbij, verwarming aan en je zinkt lekker weg.
Lees de hele recensie op Fantasize!

Het boek sluit zich mooi aan op het eerste deel.  De vlotte schrijfwijze is ook doorgezet, waardoor het boek heerlijk weg leest.  Je kan goed merken dat de schrijver is gegroeid, hij heeft meer details en actie aan het boek toegevoegd. Dit vindt ik zelf een pluspunt en het is fijn om te lezen. De karakters zijn ook beter uitgewerkt hierdoor kon ik mijn eigen goed in hun plaatsen.
Booklover Saphira. Lees de volledige recensie op Hebban.

Conquistador
Heeft u de laatste tijd nog wel eens een 'harde' SF bundel gelezen? Nee? - Ik ook niet.
In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, de hoogtijdagen van de vertaalde SF, werd je ermee doodgegooid. Ik was er gek op. De ene na de andere bundel verslond ik. Ruimteschepen, reusachtige robotforten, generatieschepen: het kon niet hard of ver genoeg zijn voor me. Langzaam, in de loop der jaren, verdwenen dit soort bundels (en ook de SF) uit het zicht. Gelukkig hadden we nog wel uitgevers als Verschijnsel en bundels als het veelgeprezen Ganymedes, maar het was niet meer zoals weleer. Fantasy verdrong de SF en dat vond ik meer dan jammer.
Daarom was ik zo blij met de bundel Conquistador. Ik kan me voorstellen dat groten als Asimov, Clarke, Baxter, Laumer en Bear (en nog veel meer grote SF-schrijvers) achter Johan stonden, terwijl hij deze verhalen aan zijn computer toevertrouwde - en zij zagen dat het goed was. Zijn verhalen ademen in ieder geval hun geest, uit alle poriën. Kortom: een bundel om je vingers bij af te likken. Er zijn voldoende superlatieven voorhanden, die uitdrukking geven aan het gevoel dat ik had na al die jaren sinds de vervolgen roemrijke jaren, maar er zijn ook wel een paar kanttekeningen te plaatsen. Maar: zijn die er niet altijd?
Toen ik het laatste verhaal, de laatste regels, gelezen had, vond ik het wel veel. Veel jaren in tijd, veel lichtjaren in afstand, veel schepen in enorme vloten, veel sterren en veel verre melkwegen. Nou had ik daar wel iets op gevonden, iets wat ik in de grote jaren van de bundels altijd deed om niet te verdrinken in de ideeën en verhalen en dat was telkens tussen elk verhaal even in een ander vrij simpel boek te lezen. Dat om de verhalen even te laten bezinken en te bekomen van de grootheid van de aantallen en het universum. Misschien was de veelheid van alles een kleine makke aan Conquistador en zou af en toe een wat kleiner, zo u wilt simpeler, verhaal zorgen voor een wat evenwichtigere bundel.
Een mens moet wat te klagen hebben, nietwaar? Maar goed. Wat vond ik het beste verhaal? Er zijn er verschillende, maar misschien vond ik De laatste ontdekkingsreis wel de mooiste. Misschien ook wel omdat de hoofdpersoon uit Conquistador er aan het einde der tijd in voorkomt. Dat titelverhaal vond ik ook mooi, maar dit wekte een zeker verlangen in me op. De mensheid keerde zich, met het gevoel opgesloten te zitten in zijn eigen zonnestelsel, naar binnen. Je ziet dat nu al gebeuren eigenlijk. Een aantal mensen kon zich daarmee niet verenigen en zij scheepten zich in op een uitgeholde asteroïde, waarmee ze vertrokken naar Gliese 581G om het ontdekken opnieuw te ontdekken.
Jonas Janquill komt een paar keer terug in deze bundel, dus het Gliese avontuur was wel gelukt. Mijn zojuist genoemde onbestemde verlangen in deze was hoe de kolonisatie van Gliese zou verlopen. Ik vond het jammer dat het verhaal ophield. Ik had er graag meer van gewild. Misschien nog eens iets voor een boek?
Nog even iets over het Boek10 project van Godijn Publishing. Een geweldig initiatief dat al heel wat fijne boeken en bundels in de fantastische sfeer heeft opgeleverd. Als ik het goed begrepen heb, dan is Johan in 2018 al weer van de partij bij het komende Boek10 project. Ik ben benieuwd en houd me aanbevolen.
Jos Lexmond in Fantastische Vertellingen 44.

'Conquistador' is een bundel verhalen van Johan Klein Haneveld (1976) die eerder onder meer de SF-romans 'Neptunus' en 'De derde macht' schreef en het eerste deel publiceerde van het fantasytweeluik 'De Krakenvorst'. De verhalen in 'Conquistador' zijn geschreven in de traditie van Isaac Asimov en Arthur C. Clarke. Klein Haneveld maakt daar geen geheim van want in het titelverhaal verwijst hij bijvoorbeeld naar 'Rendezvous met Rama' van laatstgenoemde. 'Harde' sciencefiction dus waarin techniek centraal staat. Het verbindende thema daarbij is de grens tussen mens en machine. Die zal volgens deze verhalen steeds verder vervagen. Dat werpt een interessante vraag op: als steeds meer delen van je lichaam worden 'verbeterd', wat betekent het dan nog om mens te zijn? Verwacht geen literaire filosofie hierover, in deze goed geschreven verhalen gaat het vooral om wetenschappelijke ideeen.
Hans Pols voor Biblion.

Klein Haneveld heeft al enkele boeken op zijn actief, inclusief SF en fantasy, plus een hele reeks kortverhalen in diverse media. Ik heb enkel “Neptunus” gelezen, enkele jaren geleden, een erg traditionele SF roman (hij is uit 2001) zoals Leinster en andere er heel wat pleegden in die stijl in de jaren ’50, en hier stoorde ik mij een beetje aan de christelijke moraal die er wat teveel bij gesleurd werd. Enkele kortverhalen van hem die ik in Fantastische Vertellingen las gaven mij verse moed en ondanks de weinig uitnodigende titel stelde deze bundel mij niet teleur. Het begincitaat “Voorbij de grenzen van tijd en menselijkheid” is wel heel precies gepast voor deze 12 verhalen. De meeste spelen zich af duizenden of miljoenen jaren in de toekomst, in stervende universums vol uitdovende zonnen en vergane beschavingen. Echte mensen komen er weinig in voor, de meeste zijn synthetische wezens die soms zo groot zijn als kilometerslange ruimtetuigen, hun intellect bestaat uit samengevoegde kernen van uitgestorven volkeren, hun strijd is om in leven te blijven. Ze zijn op de vlucht voor uitdovende universums of strijden met al even krachtige kunstwezens, menselijkheid is iets wat ze allen zoeken, op de meest bevreemdende manieren. Het titelverhaal is het meest typerend: een échte mens reist voortdurend naar andere werelden op zoek naar nog bestaande schoonheid en echte menselijkheid. “De zelfmoordenaar” ontwaakt in een nieuw lichaam (hergeboorte komt vaak terug als standaard optie) en ontdekt een nieuwe vorm van slavernij. “Niet meer vluchten” is een venijnige satire op pesterijen, een getransformeerde man is heel zijn leven op de vlucht voor zijn tot robots herbouwde ex-collegas. Het bekroonde “Valstrik” verhaalt de strijd van gigantische simulatie-entiteiten op de vlucht voor een virale besmetting. In “De klim” belanden we in een wereld die bestaat uit een eindeloos doorgaand ravijn begrensd door enorme steile rotsketens, en die ene die het waagt deze te beklimmen. Conquistador, “De laatste ontdekkingsreiziger” belandt in een stervende wereld vol simulaties en zelfbedrog. In “Het goede leven” bindt een overgebleven levensvorm de strijd aan tegen een naderende nieuwe levensvorm zodat zijn soortgenoten kunnen vluchten. Dit is complexe en intelligente hardcore SF, vol originele uitdagende ideeën, maar niet altijd zo vlot leesbaar door een overdosis aan hi-tech terminologie (nanos, snaren, kwantum gedoe, Dysonballen, Faraday kooien, etc.) die het voor een niet zo wetenschappelijk en technisch onderlegde lezer niet gemakkelijk maakt, maar toch zeker de moeite waard om enkele uurtjes in universums in de heel verre toekomst te reizen. Een lijstje met de bronnen van deze verhalen zou wel leuk geweest zijn.
Eddy C. Bertin in SF Terra.

Met Conquistador toont Johan Klein Haneveld zich een vakkundig sciencefictionschrijver die in een degelijke stijl goed gecomponeerde verhalen schrijft over onderwerpen die er toe doen. Of eigenlijk is het maar één onderwerp: onze menselijkheid in het licht van de kosmos en de technologische vooruitgang.
Er wordt in het Nederlandse taalgebied nauwelijks sciencefiction gepubliceerd en nog minder geschreven, anders dan wat verstopt in thrillers. Wanneer voor het laatst een bundel sciencefictionverhalen is verschenen, dat wat met verhalen van bijvoorbeeld Isaac Asimov en Arthur C. Clarke ooit de kern was van het genre, ik zou het zogauw niet weten. Misschien van Tais Teng of Jaap Boekestein, of zelfs Paul Harland, al hadden die meer fantasy en zachte wetenschap, niet de echte klassieke science, De verhalen van Jan J,B, Kuipers zijn eerder mythologisch en magisch realistisch. Ik denk dat we voor een verhalenbundel als Conquistador terug moeten naar de jaren zeventig van de vorige eeuw of nog eerder, naar het werk van Reinder Blijstra wellicht.
Johan Klein Haneveld verklaarde zich meermalen een liefhebber van Asimov en Clarke, en is ook in de traditie van die auteurs dat hij, op eigen en eigentijdse wijze, sciencefictionverhalen schrijft. Conquistador doet denken aan Ik Robot van Asimov, in die zin dat Haneveld net als Asimov in verhaalvorm een natuurwetenschappelijk idee onderzoekt; niet de wetmatigheden van het robot-zijn, maar die van het mens-zijn, zoals die van belang zijn bij het naderen en overschreiden van de singulariteit zoals de wiskundige en sciencefictionschrijver Vernor Vinge die begin jatren negentig uiteenzette, het punt waarop kunstmatige intelligentie en/of verbeterde mensen hun verdere ontwikkeling in eigen hand nemen, leidend tot een wereld die voor ons onbegrijpelijk zal zijn. Natuurlijk slaagt hij er niet in die wereld te schetsen; dat is per definitie onmogelijk, en wij als lezers zouden ook helemaal niets hebben aan onbegrijpelijke teksten. Vaak ontstaat er in de verhalen een soort gestalt, waarbij de som van de delen – mensen, atomen, hele sterrenstelsels – méér is dan de optelsom van de afzonderlijke delen, maar die zich wel in een voor ons herkenbare, menselijke gedaante manifesteert. Op die manier geeft Johan Klein Haneveld mogelijke richtingen, indrukken van mogelijke toekomsten die te denken geven, relativeert hij onze menselijke beslommeringen.
Misschien dat het eerste deel van de bundel consistenter, homogener is, met slim gecomponeerde en gevarieerde verhalen, met het titelverhaal als hoogtepunt, maar ook daarna blijven de degelijke verhalen interessant en heel leesbaar.
Een mooie bundel vol met mooie sciencefictionverhalen.
En ja, ik wordt genoemd in het afsluitende Dankwoord, dus u mag mijn mening als subjectief terzijde schuiven. Maar lees dan wel eerst de verhalen, zodat u mijn ongelijk kunt onderbouwen.
Paul van Leeuwenkamp op Hebban.


Conquistador neemt je mee op een reis die begint in ons eigen zonnestelsel en die eindigt, ergens, aan het einde van tijd, materie, energie en dimensies. Deze bundel van Johan Klein Haneveld bevat een dozijn science-fictionverhalen waarin hoop, menselijkheid en de zoektocht naar dat ongrijpbare 'mens zijn' centraal staan. Daarbij schuwt hij complexe natuurkundige en sociale concepten niet. Het levert een rijke mix op aan werelden en omstandigheden en de gebeurtenissen die daarin plaatsvinden.
Dat klinkt ambitieus en dat is het ook. Als lezer van deze verhalen moet je in staat zijn je te verplaatsen in de consensusgedachten van een gestalt. Termen als virtuele persoonlijkheden, sub-personae, breinsteden, cerebrale uploads, het komt allemaal voorbij. En hoewel het vrij rustig begint in de eerste verhalen, naarmate je verder reist, worden de werelden vreemder, wordt het moeilijker je een voorstelling te maken van protagonisten, zo die al te benoemen zijn. Klein Haneveld vertelt zijn verhalen in een kalme, prettige, volwassen stem. Hoe complex of buitenissig zijn verklaringen ook worden, ze blijven in de meeste gevallen plausibel. Slechts hier en daar vond ik een woord verkeerd gekozen voor wat hij wilde beschrijven.
Een minpunt vond ik dat qua emotie de verhalen vrij vlak blijven, niet alleen omdat er weinig ruimte is om karakters uit te diepen tussen alle vondsten en technologische wonderen, zelfs de poging daartoe zou waarschijnlijk gewoon mislukken omdat wij in onze huidige maatschappij ons geen voorstelling kunnen maken van gevoelens, zo die er al zijn, van een gestalt of virtuele persoonlijkheid.
Het gevoel dat het boek mij gaf was alsof ik verhalen uit de Golden Age of Science Fiction aan het lezen was. Verhalen waarin de ‘sense of wonder’ de boventoon voert. Het gevaar daarbij is dat je soms kunt afzakken naar een Star Trek niveau waarbij hercalibratie van het deflector shield en het aanpassen van de warp manifold de oplossing voor een probleem bieden. De betere technobabbel dus. Het lukt Klein Haneveld niet helemaal om daarvan weg te blijven, de vraag is of je je eraan stoort.
Ben je een gevorderd SF lezer die Banks, Brin, Vinge, Stephenson, Niven, Gibson, Egan en Sterling aankan? Dan is dit boek een aanrader.
Mijn uiteindelijke oordeel: 3.5 sterren.
Mike Jansen op Goodreads

Conquistador van Johan Klein Haneveld bevat 12 SF-verhalen die voor een groot deel (als niet allemaal) in hetzelfde universum spelen, waarin een groot deel van de mensheid vanaf het eerste verhaal de stap maakt richting onsterfelijkheid via (wat we voor het gemak maar even benoemen als) een upload van menselijk bewustzijn en persoonlijkheid naar een niet-organisch verstand.
Klein Haneveld schuwt niet om grote en brede streken neer te zetten. Tenminste de laatste vijf verhalen spelen in een tijd die miljarden jaren van nu ligt, waarin het universum aan het uitdoven is, of al vrijwel geheel is uitgedoofd, waarin Dysonbollen zonnen omvatten en ruimteschepen worden voortgedreven door gevangen neutronensterren en 15 lichtjaren lang kunnen zijn.
En dat is maar een kleine greep van hoe ver Klein Haneveld durft te gaan in zijn werk.
Zou ik dit boek aanraden? Ja, ja en waarschijnlijk niet.
Ja omdat Klein Haneveld momenteel de enige Nederlandse SF-schrijver is die zo consistent een SF-universum aan het uitwerken is, met een schaalgrootte die je zelfs in de Amerikaanse SF nauwelijks of niet tegenkomt.
Jazeker als je vrij nieuw bent in wat SF allemaal te bieden heeft, omdat Klein Haneveld na ‘De zelfmoordenaar’ laat zien dat hij strakke plots kan schrijven, duidelijk iets te vertellen heeft en wat mij betreft duidelijk iets nieuws heeft toegevoegd met deze bundel.
Waarschijnlijk niet, als je een ervaren en kritische lezer bent voor wie de uitwerking en de details van belang zijn. Ik denk dat vooral op het menselijke vak (in een post-menselijke wereld) teveel door de schrijver op de rem is getrapt.

Peter Kaptein (Lees de hele recensie op Hebban)

De Krakenvorst, boek 1: Keruga
Johan Klein Haneveld start drie sterke verhaallijnen. Hierdoor springt hij steeds van de ene naar de andere, maar als lezer raak je toch niet in de war. Hij doet dit op zo een manier dat je steeds direct weet welke verhaallijn je leest. Hij weet deze mooi op te bouwen en je krijgt een gedetailleerde beschrijving van de plaatsen waar de personages komen. In de weide van de schapen beschrijft hij zelfs welke kleur de bloemen hebben maar dit laat het verhaal niet slabakken. Je vraagt je soms wel af wat de personages nu met elkaar te maken hebben maar het is het eerste boek in een tweeluik dus hier krijgen we nog zeker antwoord op in boek 2 Kartaalmon.
Door deze verschillende personages op verschillende plaatsen krijgt het verhaal diepgang. Hier draagt ook het ontdekken van de geschiedenis van deze wereld aan bij. Deze wordt ook steeds mooi in het verhaal verwerkt. De wereldbouw is realistisch met natuurlijk fantasy elementen. Al deze elementen trekken je constant dieper mee het verhaal in. Het is een fantasy op een ander niveau.Keruga is een goed uitgewerkt en doordacht verhaal. Het heeft diepgang en dompelt je onder in een nieuwe wereld. Het boek verdient een plekje in ieder fantasylezer zijn boekenkast. 3,5 sterren.
Lees de hele recensie op Boekenvirus.nl.


Hij schrijft goed, Johan. Al ben ik geen groot liefhebber van fantasy, toch zie ik direct dat hij erin slaagt een sfeertje op te roepen en dat vervolgens consequent vol te houden. Een sfeer die sterk doet denken aan de door hem zo bewonderde Lord of the Rings-boeken: de personages leven en er is geloofwaardig voorzien in het ten behoeve van een goed verhaal vereiste Probleem. Mooi geregeld, dus. Goddank ontbreken die mijns inziens lachwekkende zinnen waarin de een de ander aanspreekt met 'Vrouwe' (je kunt de hoofdletter-initiaal proeven en horen), al druipt ook in dit boek van tijd tot tijd het schapenvet van kinnen van disgenoten en worden veelvuldig vuile handen achteloos afgeveegd aan broeken of tunieken. Tunieken: ooit een 'tuniek' aangehad?
Zoals in fantasyverhalen gebruikelijk, draait het ook hier om een queeste en ademt het verhaal de sfeer van vervlogen (Aards-look-alike) tijden; een wereld bevolkt door mensen en raar andersoortig volk, voorzien van allerlei bizarre eigenschappen, religies et cetera - met daarnaast magische elementen, de sentimenten van de hoofdpersonen als achrosticonsieraden gezet in de kleurrijke, enigszins desolate omgeving. Desolaat in de zin van onder meer de deplorabele leefomstandigheden, waar het fantasygenre somtijds een alleenrecht op lijkt te hebben, en heersers die de bevolking geselen met hun onmogelijke vereisten.
Uiteraard valt er wel wat te zeuren, gelukkig over kleinigheden. Zo heeft de uitgever gekozen voor een heel exotische wijze van woorden afbreken, waardoor het afbreekstreepje op een ogenschijnlijk willekeurige plek valt in een woord dat niet meer op de courante regel past. Ik ben inzake dergelijke kwesties enigszins autistisch geloof ik, en dat irriteert mij dan. Dit fenomeen ben ik tot nu toe eigenlijk alleen deelachtig geworden in Engelstalige, door Amerikaanse uitgevers uitgebrachte boeken, waarin het blijkbaar volstrekt geoorloofd is woorden af te breken as on-e se-es f-it.
Ergens wordt, refererend aan zeilschepen, die nog maar juist aan de einder zichtbaar zijn en in de verte opdoemen, gesteld dat ze 'onhoorbaar' naderen. Dat lijkt me nogal wiedes, aangezien het niet om gemotoriseerde speedboten, maar om zeilschepen gaat en ze bovendien kort voordien vanuit het gezichtspunt van degene die ze opmerkt van achter de rand van de horizon, dus van heel, heel er weg verschenen. Op de beschreven afstand zou waarschijnlijk zelfs het geluid van een laagvliegende straaljager onopgemerkt blijven. Op een andere pagina staat dat 'er iets uit steen is uitgehouwen' - een goede redacteur zou daar wellicht 'er is iets uit steen gehouwen' van hebben gemaakt. Maar laat ik niet op al die slakjes zout leggen. Dat zou onterecht & onverdiend zijn, want we hebben hier alleszins te maken met een zeer verdienstelijk resultaat. En ik weet uit eigen ervaring maar al te goed het moeilijk het is voor een kleine uitgever (is Macc een kleine uitgever? - Ik denk het wel) om de redactie te verrichten die Nederlandse auteurs net zo hard nodig hebben als auteurs uit andere fantasybronlanden. Ik beken als kleine uitgever zelf ook grif schuld aan vergelijkbare redactionele tekortkomingen.
De personages worden goed neergezet. Ze zijn geloofwaardig en de beschrijvingen maken duidelijk dat Johan zich heel goed bewust is van de vers geschapen oude wereld. Op geen enkele plek komen de beschrijvingen van landschappen, volkeren of situaties gekunsteld of onnatuurlijk over. Goddank heeft de Engelse ziekte niet toegeslagen: hier géén eindeloze rijzen met vage personages (die je uiteindelijk allemaal onderling gaat verwarren - ik wel in ieder geval) of beschrijvingen van historische verbanden, waar ikzelf uiteindelijk, bij het lezen van Agatha Christie, om zomaar een andere fantast te noemen, me weleens in verslikte. Nee: het zit doortimmerd in elkaar. Helemaal zen en beter nog dan is beschreven in lesboekjes.
De personages hadden wel wat meer scherpe kantjes kunnen krijgen. Ze zijn wat passief. Er overkomt hen veel, terwijl ze daar ook zelf invloed op zouden kunnen hebben.
Er wordt met enkele verhaallijnen gestart en het verbaasde me niet te bemerken dat deze aan het eind van dit deel bijeenkomen. Waar helemaal niks mis mee is, begrijp me niet verkeerd. Als dat niet zo was gebeurd - dán is het juist mis.
Bij vlagen heeft het verhaal de vaart van een goed avonturenboek, met name in de tweede helft, maar bij andere vlagen (de eerste helft) vind ik het wat talmend. Daar blijft Johan soms wel wat lang verwijlen bij landschapsbeschrijvingen, die me niet bijster boeien en die voor het verhaal slechts een illustratieve toevoeging vormen. Maar ach: wat zal dat. Iemand anders stoort zich daar helemaal niet aan, vindt het misschien zelfs een heel goede aanpak. En gezegd moet (mag) worden: het is een goed verhaal. Nota bene van ene 'Ollander, niet eens van een of andere Amerikaan of Brit. Hoera!
Dit mooie boek doet mij zeer zeker uitzien naar de vervolgen!
(Remco Meisner in Fantastische Vertellingen nr 41. maart 2017)

Het eerste deel van dit tweeluik opent met een proloog waarin een aftands gelegen burcht door een vijandelijk leger wordt ingenomen. Dit proloog wekte vooral de indruk bedoeld te zijn om de lezer met een spannende scène in het verhaal te trekken. Die uitwerking had het niet op mij: het was niet erg origineel en staat los van de verhaallijnen die daarna geïntroduceerd worden. Daardoor bleef je zoeken naar een verband dat eigenlijk niet heel belangrijk bleek voor de rest van het verhaal.
Niettemin kostte het me weinig moeite om in het verhaal te geraken. De verhaallijn van Alecia sprak me aan. Door mijn eigen religieuze achtergrond kon ik me gemakkelijk met haar identificeren. De gebeurtenissen die de herdersjongen Frelik meemaakte, deden ook iets met me. Beide personages intrigeerden me en het was niet moeilijk om tussen hen te schakelen.
Met de verhaallijn van Tarid had ik meer moeite. Een vergeten koninklijke erfgenaam die zijn troon wil opeisen is een beetje een cliché binnen het fantasy-genre en tot over de helft van het boek was ik van mening dat het verhaal sterker was geweest zonder deze insteek. De innerlijke strijd die Alecia en Frelik zo levensecht maakte, woedde niet bij dit personage en daardoor miste hij diepgang, hoewel dat gevoel wel afzwakte naarmate het boek zijn einde naderde.
Klein Hanevelds schrijfstijl isprettig: lekker vlot en beeldend, waarbij er van alle zintuigen gebruik wordt gemaakt en de wereld zo echt tot leven komt. Opmerkelijk is dat bij de beschrijving van de omgeving bijna ieder zelfstandig naamwoord vergezeld wordt door een bijvoeglijk naamwoord. Af en toe was dat wat storend.
Een paar keer wist de auteur me met mooie metaforen en vergelijkingen te verrassen, die goed bij de wereld pasten en de sfeer onderstreepte. Om een voorbeeld te geven: “Zijn linkeroog was dof grijs, als de rotsen onder een verlaten meeuwennest.” Prachtig gevonden.
Een gezegde als “iemand buitenspel zetten” viel daarentegen weer een beetje uit de toon, in een wereld waarin voetbal geen rol speelt. Wat me ook een beetje uit het verhaal haalde, waren de flashbacks in de tweede helft van het boek. Zo kwam het een aantal keer voor dat de hoofdpersoon aan een gebeurtenis van eerder die dag terugdacht zonder dat dit heel duidelijk naar voren kwam, waardoor het leek alsof het nú gebeurde en ik het stuk overnieuw moest lezen om te begrijpen dat de tekst teruggreep naar een eerdere gebeurtenis.
Niets van deze dingen verstoorde het leesplezier echt. Twee van de verhaallijnen zogen mijn aandacht helemaal op en trokken me steeds dieper de wereld in, zelfs al was het soms een beetje lastig om te bepalen of men nu in hetzelfde land woonde of niet. Later wordt dit echter allemaal duidelijk. Het plot kent een aantal verrassende wendingen waarbij de omgang met tegenslagen een belangrijk thema vormt. Iets waar iedereen zich wel mee kan identificeren. Het einde van het verhaal kwam ietwat abrupt, ik ben benieuwd hoe de personages zich in het volgende deel gaan ontwikkelen en wat hen te wachten staat. Als liefhebber van historische fantasy heb ik van dit verhaal gesmuld, en ik weet zeker dat anderen die van dit genre houden dat ook zullen doen.
Recensie door Natacha op Qreative Minds
Het eerste deel van de Krakenvorst serie begint gelijk spannend. De proloog is zo spannend dat je vanaf daar meteen door wilt lezen en niet meer wilt stoppen. Het begint met twee mannen die op wacht staan op een burcht en die worden aangevallen. Mega spannende proloog dus!
Vanaf hoofdstuk één draait het om Alecia, een priesteres in opleiding, Tarid die half mens is en half Hirita, en Frelik de schapenherder. Deze personages zijn zo goed uitgewerkt dat het net echt is. Zo hebben ze alle drie voorliefdes en fouten. Vooral Alecia is iemand met wie je gaat meevoelen.
De omgevingsbeschrijving is soms wat overdadig, maar wel mooi. In sommige gevallen had het wel wat minder gemogen, soms is het namelijk een halve pagina lang en dan trekt het mij wat sneller uit het verhaal. Desalniettemin is het wel een mooie wereld.
Elk hoofdstuk is een nieuw stukje aan pracht en praal, de actiestukken zijn heel erg spannend en tijdens het lezen van deze hoofdstukken wil je niet stoppen. Je wilt gewoon het boek niet wegleggen, je moet weten wie er wint en wat er gebeurt.
Het verhaal zelf komt wat langzaam op gang, maar dit is geen vervelend of storend iets omdat er zo veel voorgeschiedenis is van wat er gebeurt met wie en waarom. Zo leer je de personages kenen en kan je beter mee voelen met de avonturen die zij mee maken.
De kaft is een kleurrijk gebeuren, je ziet de tentakels van de inktvis die ook terugkomt in het verhaal. En een dame voor een ruit, ook dat komt terug in het boek. Wat ik zelf altijd een erg leuk tintje vind hebben.
Aan de binnenkant zit een klein kaartje van de wereld, maar dat is zo simplistisch dat ze het naar mijn mening er beter niet in hadden kunnen doen.
Johan wordt een schrijver in hart en nieren genoemd en aan de hand van dit boek (het enige dat ik van hem heb gelezen) kan ik zeggen dat het zeker waar is. Ik kijk met smart uit naar deel twee van dit boek, dat eind dit jaar moet uitkomen. En tot die tijd ga ik mijzelf bezig houden met de rest van zijn boeken. Dit boek krijgt van mij een 8 uit de 10, voor al de geweldigheid die in dit boek zit!
(Gabriella Kolijn, in SF Terra, nummer 256, februari 2017)

Het verhaal van drie jonge mensen, die in een fictieve wereld – met landkaart! – betrokken worden bij wereldbedreigende ontwikkelingen: Alecia, die opgeleid wordt tot priesteres op het eiland Keruga, de schaapherder Frelik, uit een heel ander deel van het continent, en Tarid, afstammeling van het oude koningsgeslacht van Kartaalmon, die de ambitie heeft koning te worden. Zij behoren alle drie tot het “jonge volk”, mensen zoals wij mens zijn. Daarnaast zijn er de oudere rassen, bijvoorbeeld de Wurg en de Hirita, die extra vermogens hebben. Zoals een van de Hirita aan het eind verklaart: “Onze voorouders hebben bij de verlossing een heilige eed gezworen. Namelijk dat wij het jonge volk zouden beschermen tegen de oudere rassen, zodat zij die waren gezegend met de geschenken van de Maker, nooit meer zouden heersen over de mensen zonder.”
Deze wereld komt in beweging, want in het noorden is er de mysterieuze Krakenvorst en in de loop van het verhaal vallen de kwaadaardige Wurg het land binnen. De drie hoofdpersonen, Alecia, Frelik en Tarid, waarvan de laatste twee in dit eerste boek al bij elkaar komen, gaan daar natuurlijk een grote rol in spelen. Een standaard fantasy met al de aankondiging van science fantasy, die zich niet echt onderscheidt van de degelijke middenmoot van het genre, misschien zelfs bij de top van die middenmoot. Johan Klein Haneveld vertelt het verhaal vaardig, weet de personages tot leven te brengen en een sympathieke sfeer te creëren. De compositie heeft een rustige dynamiek door van hoofdpersoon naar hoofdpersoon te gaan. Het resultaat is dat je als lezer met nieuwsgierigheid verder leest, zoniet ademloos wordt meegesleurd, hetgeen maar heel weinig boeken gegeven is.
(Paul van Leeuwenkamp op Hebban)

Keruga is de eerste fantasyroman van Johan Klein Haneveld in een klassieke setting. De samenleving doet Middeleeuws aan, maar het is niet onze wereld. Er zijn verschillende oude rassen met magische gaven die naast de mensen leven, maar het grootste deel van de personages waar we mee te maken krijgen zijn mensen. Er zijn priesters, krijgers, en uiteindelijk wordt er gehint naar een soort tovernaars. Behalve een zeemonster met zuignappen niks dat we niet eerder gezien hebben, maar het boek moet het meer hebben van de spanning dan de uitgebreide wereldbouw ...
Het verhaal wisselt vrij snel van perspectief en gebruikt dat om elke keer de spanning vast te houden. Het boek leest eigenlijk meer als een thriller, waarbij je steeds net voor de volgende onthulling naar een ander perspectief wordt getrokken. Elke deur die open gaat, elke ontdekking die gedaan wordt, elke keer wisselt daar het perspectief, zodat je moet wachten op de ontknoping. Het is een simpele methode en soms wordt het een beetje vermoeiend, maar voor dit verhaal werkt het goed. De andere tekortkomingen ga je makkelijker door de vingers zien ...
Keruga is een enerverend boek om te lezen en niet iets wat je open moet slaan om even rustig een avond door te komen. De kracht zit hem erin dat het een duidelijke keuze maakt: dit boek moet spannend zijn. Het is niet altijd even verrassend, maar door de drie paralelle plots staat de spanningsboog voortdurend strak. Het is jammer dat het boek de nodige technische tekortkomingen heeft, maar als je daar doorheen kunt prikken en je hebt zin in spanning dan is Keruga een goede keuze.
(Tom Kruijsen. Lees de hele recensie op Totem)

De Loser die Wint
Een verhaal dat boven het individuele bestaan uitgaat kan zin geven aan het leven van de mens. Voor Klein Haneveld, schrijver van de romans 'Neptunus' (2001), 'Het wrak' (2002), 'De derde macht' (2013) en het theologisch werk 'Indrukwekkende vrijheid' (2010) - is dit het verhaal van Jezus Christus. Een verhaal waarin het diep menselijk verlangen naar waarheid, schoonheid en intimiteit volledig wordt vervuld en Gods liefde zich juist buigt over het zwakke en verlorene. Dit Verhaal van de Werkelijkheid is geen starre waarheid of ingewikkelde moraal, 'maar een wereld van magie en mysterie, van diepe duisternis en flakkerend sterrenlicht', waar wonderen plaatsvinden en de strijd uiteindelijk wordt gewonnen door de goeden die nog lang en gelukkig leven. Dit is het waargebeurde sprookje van het Evangelie, dat berust op historische gebeurtenissen die zullen uitmonden in een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Een origineel en overtuigend geschreven vertoog waarin vele citaten van klassiek christelijke auteurs als Chesterton en Lewis zijn vervlochten. Met voetnoten. Verfrissend van originaliteit en diepgang.
(NBD/Biblion)

'De loser die wint ...' is een titel die nieuwsgierig maakt. Want wie is de loser en wat valt er te winnen? De eerste vraag is eenvoudig te beantwoorden, want die loser dat zijn wij, jij en ik. Tenminste, als we net als Klein Haneveld, de druk om mee te komen in kerk en maatschappij als een hete adem in onze nek voelen hijgen. En dat niet alleen, ook constateren dat we met geen mogelijkheid kunnen voldoen aan de eis die gesteld wordt. Hoe kun je in zo'n wereld staande blijven? Daar komt de winst om de hoek kijken die is te behalen als we Gods verhaal centraal gaan stellen. De 'vleesgeworden zwakheid' die Jezus belichaamde vormt de krachtige kern hiervan. Jezus is onderdeel geworden van het verhaal van deze wereld. Het verhaal van het recht van de sterkste en de dood die ons wacht op het eind. Dit verhaal heeft hij ontmanteld en wij kunnen in alle ontspannenheid participeren in Zijn verhaal. Voor dit betoog heeft de schrijver ruim 200 pagina's nodig. Korter was waarschijnlijk krachtiger geweest. Of nóg krachtiger, want het koninkrijk van genade en liefde dat geschilderd wordt doet weldadig aan in een wereld waar slechts 'the fittest' overleven.
(Koers, maart 2016)

Johan Klein Haneveld (1976) is een (literaire) duizendpoot. Hij is een groot film- en verhalenliefhebber, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde en heeft veel, heel veel met dieren. Zo is hij ook eindredacteur bij het Tijdschrift voor diergeneeskunde en blogt hij graag. Op johankleinhaneveld.blogspot.nl vind je dan ook gedichten, recensies, besprekingen en diverse (theologische) beschouwingen van zijn hand. Hij heeft enkele romans geschreven waaronder Neptunus en De derde macht (sciencefiction) alsmede het theologische werk Indrukwekkende vrijheid.
Van zijn vaardige hand verschijnt nu De loser die wint… Als God je verhaal vertelt. Een aanstekelijke titel die direct de aandacht trekt. In de inleiding van dit boek eindigt hij met de veelzeggende woorden: ‘Ik ben er nu eenmaal van overtuigd dat deel gaan uitmaken van Gods Verhaal de beste manier is om te leven.’ Zo, die komt wel even binnen. Klein Haneveld start in het eerste hoofdstuk met een persoonlijke ontboezeming die de opmaat vormt voor de rest van zijn boek: ‘(…)ik moest heel veel van mezelf. Ik had een schema gemaakt van Bijbelstudieboeken die ik moest doorwerken, hield me aan vaste tijden van gebed met vaste onderwerpen, las dagelijks trouw vijf hoofdstukken uit de Bijbel, bezocht alle kerkdiensten en ook nog eens alle bijeenkomsten van de studentenvereniging. Maar dat alles deed ik niet met plezier.’ Klein Haneveld probeerde koste wat kost te voldoen aan het ideaalbeeld dat hij in zijn kerk had meegekregen. Hij kreeg een burn-out. Nadat hij stopte met al die zelfopgelegde activiteiten, zo schrijft hij, is hij weer gaan schrijven. En… gaan genieten!
De kerk als instituut legt je zo veel dingen op, zo beschrijft hij. Hiervan word je niet een beter mens. Hoe verhouden al die activiteiten zich met het staan in de christelijke vrijheid? Je moet zoveel van de kerk. Maar moet dit ook van God? Het zijn vragen die gesteld durven te worden. Vragen waar de lezer ook over na gaat denken. Waar je met anderen over spreekt. Je moet zoveel als christen… ‘Als je goed leeft, is God blij met je, en word je erkend door de kerk als een goed christen. Als je slecht leeft, moet je je schuldig voelen. Ik denk echter dat externe motivatiemiddelen zoals deze, gedoemd zijn te falen. Tegen de beperkingen die ons van buitenaf worden opgelegd, gaan we ons uiteindelijk verzetten, of we raken onze levensvreugde kwijt.’
Ons leven komt er anders uit te zien, zo betoogt de auteur, als we onze wereld duiden middels een ander verhaal. Een verhaal dat de ruimte geeft om helemaal jezelf te zijn. Maar welk verhaal is dat? Aan de hand van fragmenten uit onder andere de films The Lord of the rings, The Matrix Trilogy en op basis van diverse uitspraken van meer of minder bekende theologen laat Klein Haneveld zien dat het hier om Gods Verhaal gaat. Het Verhaal dat wanneer je juist zwak bent, je je kunt laten vullen door Gods kracht. Dat je eigen levensverhaal aan kracht wint, wanneer je je eigen leven verliest om wille van Zijn Koninkrijk. Gods genade wordt in zwakheid volbracht. Deze en meer paradoxale Bijbelse uitingen bespreekt hij. Hij beschrijft de verlangens die mensen hebben, die ze zoeken in andere verhalen: het verlangen naar waarheid, schoonheid en relaties. Deze verlangens komen samen in Het Grote Verhaal, dat van God, dat van de Bijbel. ‘Het Grote Verhaal speelt zich af in ons dagelijks leven, sterker nog: het Grote Verhaal is ons dagelijks leven. Ons optrekken met andere mensen, ons genieten van schoonheid, onze betrokkenheid bij de maatschappij: dat is het koninkrijk van God.’
Het is te prijzen dat Klein Haneveld deze zaken aan de orde stelt middels een inspirerend en helder verhaal. Het kan geen kwaad als er eens even aan de boom van je leven wordt geschud. Als je de christelijke zaak eens even van een andere kant beschouwt. Even afwijkt van de geëffende en vaak platgetreden (kerkelijke) paden. Klein Haneveld vertelt zijn verhaal tegen de achtergrond van Het Verhaal, zoals hij het noemt. Jouw levensverhaal in het licht van Gods Verhaal. Klein Haneveld dwingt niemand zijn visie over te nemen. Hij laat de definitieve antwoorden over aan de lezer.
(Willem van Hartskamp, boekenbloggenderwijs)

De Derde Macht
Mars, anno 2151. De planeet is bewoonbaar gemaakt en steeds meer mensen zoeken er hun toevlucht. Deze kolonisten verwachten een paradijs, maar niets is minder waar. Ook Hal Debris, astronaut, ondervindt dat in levenden lijve. Als hij zijn beste vriend Pete Hevers probeert te bereiken, krijgt hij geen enkele reactie. Hal wordt ongerust en laat het er niet bij zitten, maar schakelt rechercheur Warren Herrick in. Samen gaan ze op onderzoek uit en wanneer blijkt dat Pete is omgekomen bij een aanslag, komen ze in aanraking met de ‘Derde Macht’, een groep terroristen die een onafhankelijk Mars nastreeft. Vanaf het begin word je meegenomen in een bizarre werkelijkheid, gedomineerd door de vergevorderde technologie. Het is moeilijk voor te stellen dat het menselijk leven er in de toekomst zo uit zou kunnen zien. Met slechts enkele woorden wordt het verschil tussen het ‘nu’ en ‘heden’ benadrukt. Een verrassend geluid dat weinig tot niet uit de christelijke hoek te horen is. Voor mensen die eens iets anders willen lezen en zich niet storen aan een vleugje christelijkheid. Los te lezen vervolg op 'Neptunus'*. Kleine druk.
(Biblion recensie, D.E. Heeren)

Een bijzondere voorgeschiedenis heeft de totstandkoming van De derde macht van auteur Johan Klein Haneveld. De eerste versie van deze roman schreef hij al dertien jaar geleden. In 2001 verscheen het boek waarop dit een zelfstandig te lezen vervolg is: Neptunus. Zijn eerste christelijke science-fiction-thriller was daarmee een feit. Klein Haneveld vertelt in een speciaal dankwoord in De derde macht hoe zijn leven er begin 21e eeuw uitzag en hoe het er vandaag de dag uitziet. Ook geeft hij hiermee een bescheiden kijkje in zijn schrijverskeuken. Hij maakt ons deelgenoot van zijn schrijversworstelingen in samenhang met zijn mentale, geestelijke worstelingen. Het zijn de worstelingen van de hoofdpersoon, Hal Denbris.
Astronaut Hal Denbris heeft het niet gemakkelijk nadat hij is teruggekeerd van een zware expeditie naar de planeet Neptunus (in het jaar 2151). Zijn verleden zorgt voor interne spanningen. De dramatisch verlopen gebeurtenissen aan boord van het ruimteschip (in het jaar 2143) hakken er flink in bij Hal. Hij probeert contact op te nemen met zijn goede vriend Pete Hevers, christen en ook reisgenoot aan boord van de Neptunus. Maar Pete is onvindbaar en geeft geen enkel teken van leven. De hulp van een merkwaardige rechercheur wordt ingeroepen, Warren Herric. Deze ontdekt dat er een aanslag is gepleegd op Pete. Het spoor leidt naar een neergestort vliegtuig in de Ius Chasmakloof en naar een groep terroristen die zich de derde mahct noemt.
Klein Haneveld heeft een schitterende thriller geschreven. Hij weet zijn fantasie optimaal te benutten. Leven op Mars, ruimtereizen, vreemde bouwwerken, nanorobots, alle typische SF-ingrediënten zijn aanwezig, maar de auteur weet zo om te gaan met zijn fantasie dat het geloofwaardig overkomt en de lezer het gevoel heeft dat het zo echt zou kunnen gebeuren.
Klein Haneveld bedankt in een naschrift zijn Schepper voor zijn verbeeldingsgave: 'Ik kon eindelijk accepteren dat mijn verbeelding een geschenk van mijn Schepper is, en dat ik pas echt mezelf ben als ik die gave ook toepas.' En even verderop in zijn dankwoord: 'Zoals mijn verbeelding (...) werd gestimuleerd, hoop ik dat mijn eigen verhaal op zijn beurt anderen zal inspireren.' Dat is hem gelukt!
Willem van Hartskamp in het Nederlands Dagblad.

Indrukwekkende Vrijheid
God heeft onze vrijheid op het oog en geeft ons de ruimte om altijd en overal onszelf te zijn. Vrijheid geeft waardigheid aan de persoon. Als we in vrijheid willen leven, moeten we ontdekken hoe God werkelijk is en in overeenstemming daarmee leven. Dat betekent dat we het vermogen hebben eigen keuzes te maken, daarvoor verantwoordelijk te zijn. Dat betekent ook kwetsbaar durven en willen zijn.
Wie dat allemaal beleeft, naast open staan voor en je afhankelijk weten van de Heilige Geest, die de beloften van God tot vervulling brengt, zal de indrukwekkende vrijheid vol vreugde en dankbaar in het nu kunnen waarmaken. Dat is de boodschap van dit dikke boek van de biomedicus en wetenschapsjournalist: al met al bijzonder uitvoerig. Maar de boodschap is de moeite van het lezen toch wel waard.

(NBD/Biblion)

Terwijl christenen zijn geroepen tot vrijheid, leven zij - in strijd met Gods bedoeling - veelal onder het juk van wetten, (kerkelijke) voorschriften, manipulatie en frustraties.
Ze doen dingen die ze niet willen en dingen niet waarnaar ze verlangen. Volledig vertrouwen op God is de enige manier om aan allerlei dwangmatigheden te ontkomen en zich te richten op het hemelse burgerschap. Heel kort door de bocht is dat ongeveer de boodschap in Indrukwekkende vrijheid van Johan Klein Haneveld. Hij had die veel beknopter kunnen doorgeven, maar schrijft zo meeslepend dat ook deze dikkere pil blijft boeien. Al valt de auteur enthousiast soms wel in herhalingen en naar mijn smaak in niet ter zake doende ontboezemingen.
Omdat de essentie zo waardevol is, ga ik even voorbij aan sommige exegetische conclusies waar best op af te dingen zou zijn (zoals de veronderstelling dat Adam volmaakt was, die zich toch moeilijk verdraagt met diens zondeval en de noodzaak van een Tweede Adam). Maar dat de rijkdom van Christus' genade, die haaks op de wet staat, en de kracht van Zijn opstanding er zo uitbundig als het hart van het Evangelie in worden beschreven, maakt dit boek een aanrader.
Citaat: "Het goede nieuws dat christenen uitdragen, is in essentie dat van de opstanding (...). Het herstel dat hoort bij Gods regering is werkelijkheid. Sluit je aan bij het koninkrijk van God." Dat rijk is nog verborgen, zoals in principe ook het hemelse burgerschap van Christus' mede-erfgenamen.
Invloeden van buitenaf maken mensen onvrij. En helaas geldt dat ook voor veel, zo niet de meeste, christenen. ‘Hoe dichter bij God, hoe vrijer je wordt' luidt de ondertitel. Dat bereikt men niet door te proberen aan regels te voldoen, maar door te gaan leven uit het besef dat Hij de onvrijheid heeft doorbroken en het initiatief nam ons te redden. En door keuzes te maken die passen bij de vrijheid van het nieuwe Leven. Dat is iets anders dan louter opvolgen van door anderen opgedrongen keuzes. Het gaat om de ware vrijheid, die naar de waarheid leidt.

(Johan Th. Bos (Uitdaging))

Het Wrak
In dit verhaal staat de biologe Kelly Jameson centraal. Vanwege haar grote duikervaring en kennis van zeeroofdieren wordt zij door de CIA gevraagd mee te werken aan het onderzoek naar de mysterieuze verdwijning van een duiker. Kelly twijfelt aan de aanval van een gevaarlijke roofvis, totdat zij ook zelf wordt aangevallen. Maar toch lijkt er ook sabotage in het spel te zijn en raakt Kelly betrokken in een avontuur met een verrassende ontknoping. Deze korte thriller schreef de auteur in opdracht van CLK en SCB. Spannend verhaal dat ondanks de beperking van de omvang goed is opgebouwd. De hoofdpersoon wordt aardig neergezet, de andere personages blijven aan de oppervlakte. Het christelijke element is niet opgelegd aanwezig; de hoofdpersoon probeert vanuit haar levensovertuiging in het leven te staan. De auteur heeft zijn kennis van de duiksport en de bio-medische wetenschappen in het verhaal goed benut. Een lekker lezend boek voor een uurtje (ont)spannend leesplezier. Auteur schreef eerder 'Neptunus'*. Kleine druk.
(Biblion recensie, Erik van de Grampel)

Neptunus
Thriller in space... We krijgen hier een boeiende science fiction, maar eigenlijk een spannende detective dat goed gekaderd wordt in een toekomst dat nog steeds herkenbaar blijft. We zijn terecht gekomen in de periode 2143, waar reizen door de ruimte minder problemen geeft dan vandaag, maar toch nog steeds iets apart blijft. Wanneer een hele ploeg van astronauten vertrekt voor een missie naar Neptunus blijkt er voor de organisatie die zich ontfermt over dit project voldoende redenen te zijn om te denken dat men wel eens deze missie zou willen saboteren. En doordat men denkt dat er een mol is, stuurt men een rechercheur mee in het ruimteschip. De lange reis verloopt echter vlekkeloos, en wanneer na een lange periode nog steeds niets is gebeurd, begint men minder alert te worden, net voldoende om het gevaar te doen toenemen. Met dit verhaal krijg je een avontuur in de toekomst, reeds een formule die aanspreekt, maar dit dan nog eens gecombineerd met een Agatha Christie-achtig verhaal, waarbij je toch wel de steeds werkende formule krijgt van good guy op zoek naar bad guy in besloten ruimte en kring, en dit werkt steeds, zowel in historische romans, actuele verhalen of in een future-story... Goed geschreven, en toch geloofwaardig, ondanks de setting die geplaatst wordt in een verre toekomst. Knap werk, vlot leesbaar en leuk om door te lezen. Meer dan een tussendoortje, een werk dat zeker bijblijft.
In het jaar 2143 vertrekken negen astronauten naar de planeet Neptunus in een ruimteschip met dezelfde naam. Gedurende de reis, die twee jaar duurt, verkeren de bemanningsleden in een hypothermische slaap. Rechercheur Carl Lindsey is aan dit team toegevoegd, omdat de organisatoren sabotageacties vermoeden. Als Neptunus bereikt wordt, gebeuren er allerlei mysterieuze ongelukken, waarbij zelfs drie bemanningsleden omkomen. Een mogelijke terugreis wordt zeer problematisch en de overgebleven teamleden wantrouwen elkaar. Daarnaast vinden in deze kritieke situatie steeds meer gesprekken over de rol van het christelijk geloof plaats. Ten slotte wordt de saboteur ontmaskerd, de perspectieven voor de terugreis verbeteren en enkele leden, met name Lindsey, ondergaan een geestelijke herorientatie. Deze bijzondere roman, een debuut, is een combinatie van een thriller en een sciencefictionverhaal met een boodschap: de tegenwoordigheid van God. Het boek is in de eerste plaats bestemd voor lezers met een christelijke levensovertuiging; andersdenkenden die niet al te vooringenomen tegenover deze visie staan, kunnen het als een spannend verhaal lezen.
(Biblion recensie, Redactie)

Recensie in Reformatorisch Dagblad - verklapt het plot eigenlijk helemaal, vindt het (mede door het christelijk element) voorspelbaar, maar identificeert wel een van mijn inspiratiebronnen: Alistair MacLean!