Ik wil zo graag geloven
dat het voldoende is te zijn
mezelf en niemand anders,
dat ik zomaar welkom ben
zonder toegangsbewijs,
dat niemand neerkijkt, vraagt
wat ik heb gedaan, heb nagelaten
en of het niet beter kon.
Ik wil zo graag geloven
dat de overwinning zeker is,
ook al heb ik niet gevochten
schuil ik in de greppel, bang
voor de krijgsraad meer dan
voor de vijand. Mijn kruit
was nat geworden. Geen medaille
is voor mij weggelegd.
Ik wil zo graag geloven
dat ik genezing vinden zal
van wonden die blijven steken,
zelfs na jaren dicht te zijn,
de leegte in mijn ziel, koorts
die mij visioenen geeft
van macht. Ik heb zelf geen weerstand
maar blijf ijlend dolen.
Ik wil zo graag geloven
dat Gods genade genoeg is.
Wat houdt je tegen?
